Moderne Dans in het Vestingmuseum Naarden Vesting met de danseressen van Dance With Pleasure.
Moderne Dans
Ik heb al eerder opnames gemaakt met danseressen van dansschool Dance With Pleasure uit Purmerend. Zo maakten we sprookjesachtige opnames in het Purmerbos en filmde ik onlangs nog bij de jaarlijkse voorstelling in theater Purmaryn.
Bijna alle dansproducties die ik gedaan heb, zijn geïnspireerd door muziek die ik eerder hoorde. Het idee voor deze opnames ontstond toen ik nieuwe rechten vrije muziek aan het verzamelen was. Ik hoorde het nummer ‘Through the hour glass’ en kreeg daarbij het idee van danseressen in de donkere gangen van het Vestingmuseum. In het verleden heb ik daar al eens een fotoshoot gedaan waardoor ik de sfeer ken die deze locatie uitstraalt.
Ik nam contact op met het Vestingmuseum en vroeg of ik daar eventueel terecht zou kunnen voor de opnames. In ruil zou ik dan ook meteen drone opnames maken voor het museum en zou de dansvideo zelf ook gebruikt mogen worden ter promotie van de locatie. Dank aan Tammo Ter Hark die ons op een maandag, waarop het museum gesloten is, toegang en alle medewerking verleende.
De choreo
Bij het filmen van dans heb ik nooit het hele verhaal en daarmee script in mijn hoofd. Ik weet immers nog niet welke choreo gedaan zal worden. Dit is iets wat de danseres of choreograaf meestal ter plekke bedenkt.
De uitdaging was bovendien een datum te vinden waarop we meerdere danseressen konden plannen. Daardoor wisten we van tevoren ook niet hoeveel danseressen we zouden hebben tijdens de opnames. Uiteindelijk kwam Lonneke van Dance With Pleasure met de moderne danseressen Babs, Mira en Kim.
Ik had aan Lonneke uitgelegd dat ik een hoofdrolspeelster voor me zag die als een kwetsbare engel ontwaakte op een donkere en enge plek. In het verhaal probeert ze als het ware te ontsnappen voor duistere demonen. Niet heel gedetailleerd dus. En dat was maar goed ook, want het bood Lonneke de ruimte om met de danseressen een mooie choreo te bedenken. Dat leidde er uiteindelijk toe dat de engel niet ontsnapt, maar geassimileerd wordt door het kwaad.
Toen ik vroeger naar So You Think You Can Dance keek, vond ik het grappig dat er zoveel over een verhaal werd verteld dat ik vervolgens niet echt terugzag in een choreo. Maar ik begrijp nu dat het desondanks veel beter werkt om aan de hand van zo’n verhaal je choreo op te bouwen omdat het helpt keuzes te maken qua editing, muziek, timing, kleur etc. En hoewel je het verhaal misschien niet expliciet meekrijgt, krijg je vaak wel het daarbij behorende gevoel.
Oorlogsmonument
Als eenheid verlaten ze vervolgens de donkere gangen van het museum om als groep te dansen bij het verderop gelegen oorlogsmonument. Dat bood veel variatie. Onder andere van donker naar licht en van vaste camera naar drone.